Loading...
«Δε θέλω να είναι πια μόνος, αλλά να μάθω να είμαι άνθρωπος ξανά.»
Friedrich Nietzsche
Από τη στιγμή της γέννησης μας κάθε συνάντηση και σχέση με τα πάντα γύρω μας μάς δίνει τον χώρο να υπάρχουμε και να γινόμαστε, ή μας μαθαίνει να είμαστε κάτι άλλο. Οι κοινωνίες και οι οικογένειες μας μάς λένε συνεχώς ότι πρέπει να είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε ήδη, μάς μαθαίνουν ότι ποτέ δεν είμαστε αρκετοί. Πώς βιώνει το σώμα μας και ο ψυχισμός μας όλα αυτά τα μηνύματα; Δημιουργεί μια σειρά από χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που οργανώνονται έτσι ώστε το άτομο να μπορεί να παραμένει συνδεδεμένο με τους άλλους.
Μαθαίνει δηλαδή να ζει σε έναν αυτόματο που κάποια στιγμή σταματά να λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά.
Συχνά καταλήγουμε να συναντάμε αυτά που είμαστε μόνο μέσα από υπερβάσεις, στον έρωτα, το θάνατο ή την αρρώστια. Εκεί όπου όλα βαραίνουν διαφορετικά, όπου φτιάχνουμε χρόνο που δεν είχαμε και βλέπουμε την μεγάλη εικόνα, επικεντρώνοντας σε αυτά που έχουν ουσία τελικά για εμάς.
Τα προβλήματα δημιουργούνται στον ενδιάμεσο χώρο, στον χώρο των σχέσεων. Είναι σημαντικά και λειτουργούν ως σημάδια που μας πληροφορούν για το πόσο κοντά ή μακριά βρισκόμαστε από όλα αυτά που είμαστε εμείς.
Έρχονται για να μας δείξουν αν αυτός είναι ο δρόμος μας.
Αν οι κινήσεις μας επικοινωνούν τις αξίες μας ή τις προδίδουν.
Όλα μοιάζουν με προσκλήσεις για να συνδεθούμε ξανά με εμάς, για να επιστρέψουμε στον εαυτό μας και στους δρόμους που γνωρίζουμε αλλά έχουμε ξεχάσει.
Στον πλούτο που κουβαλάμε.
